· 

De Spiegels van Moeder Natuur

Er zijn vele manieren om te leren van je omgeving. Je kunt leren van je buren, vrienden of familie. Van vreemden in de supermarkt, van ervaringen in het verkeer, of van je eigen overdenkingen, in je eentje bij het water. Maar ook de natuur om je heen kan een prachtige spiegel bieden en een goede leerschool voor je zijn.

 

Ik ga bijvoorbeeld heel graag op mijn supboard het water op en daar leer ik veel over mezelf. Het water kan me begeleiden: met de stroming mee ga ik snel, en er tegenin moet ik veel moeite doen. In het dagelijks leven is dat net zo. Als ik mee beweeg met alles wat op me afkomt, gaat mijn dag als vanzelf voorbij. Maar als ik me tegen de dingen verzet, gaat het zwaar en moeizaam. Ik wil dan niet wat er is, ik wil ergens anders zijn of ik ben boos op alles wat er gebeurt. Op mijn supboard kies ik er daarom het liefst voor om met de stroming mee te bewegen.

 

Maar omdat het water vloeibaar is en zich perfect om alles heen vouwt wat haar binnendringt, leert ze mij ook veel over balans. Durf ik te gaan staan op mijn supboard, of ben ik bang dat ik dan in het water val? Durf ik te vertrouwen op mezelf, dat ik dat kan? En zo nee, waarom niet? En durf ik het alleen nu niet, of wel als er geen mensen kijken? Ben ik bang om te falen? Om af te gaan, net als vroeger, toen ik gepest werd? En is dat nu nog relevant? Er komen veel vragen bij me op als ik aan de slag ga. Zo valt het me ook op dat ik het liefst langs de kant van het water sup... Waarom durf ik niet trots en zichtbaar in het midden van de vaart te suppen? Angst om door een ander omver gevaren te worden? Of angst om simpelweg gezien te worden? En waarom is dat dan zo erg? Ben ik niet mooi, sterk of sportief genoeg om gezien te worden? 

 

Met mijn voeten stevig op het board, sup ik langs de prachtige weilanden met bloemen, vogels en landbouw. Verderop staat een grote boerderij. Wat een droom is het voor me om ooit zo'n stuk land te "bezitten". Want echt bezitten kun je nooit. Mensen hebben zich de aarde een soort van toegeëigend, maar de aarde is niet van ons. wij zijn van de aarde maar dat gevoel lijken we enigszins te zijn kwijtgeraakt. Afgescheiden, door onze gedachten, vergeten we ons lijf, dat aarde is. Geboren uit aarde en ooit zal het ook weer aarde worden. 

 

Zo sta ik ook in gedachten, afgescheiden, op mijn board op het water. Meteen verlies ik mijn balans en val in de vaart. Verloren en koud kruip ik geschrokken weer op mijn board. Poe! Wake-up cal!! Mijn lijf staat in ieder geval weer aan. Ik besef me dat ik alleen mijn balans kan houden, als ik met mijn aandacht in mijn lijf, en vooral bij mijn voeten ben. Zo gauw ik afdwaal, uit het moment ga en met mijn gedachten ergens anders ben, wankel ik op mijn board. Wat een goede les in mindfulness! Hoe meer ik mijn aandacht train, hoe sterker ik me voel en hoe sneller ik durf te suppen. Wat een ervaring! Mijn zelfvertrouwen stijgt met de seconde. Zo leert het water mij om in balans te zijn, zelfvertrouwen te hebben en met mijn aandacht in het hier en nu te zijn. 

Maar naast het water, ben ik ook veel in de moestuin te vinden. En naarmate ik meer ervaring op doe met tuinieren, leer ik meer en meer over de planten. Wist je bijvoorbeeld dat planten met elkaar communiceren? Als je het gras maait, dan komt er zo'n heerlijke frisse geur vrij. Dit geurtje vinden wij vaak lekker ruiken, maar eigenlijk is het een waarschuwing voor de andere grassprieten dat ze moeten oppassen, omdat ze omgemaaid gaan worden! Ook bomen communiceren met elkaar, onder de grond. Er zijn enorme schimmelstelsels die informatie doorgeven en ook via de wortels kunnen bomen contact met elkaar houden. Zo slaan ze water op als ze doorkrijgen dat er droogte aan komt, en verdelen ze het water onderling. 

Maar planten schijnen zelfs te kunnen leren. Er wordt veel onderzoek gedaan naar wat planten weten, onder andere met een bepaald plantje dat zijn blaadjes intrekt als het 'schrikt' of gevaar loopt. Onderzoekers hebben het plantje laten vallen en meteen trok het zijn blaadjes in. Bij de tweede en de derde keer deed het dit ook, maar bij de vierde keer dacht het plantje: "Ja hoooooi!" en hield het op met zijn blaadjes in te trekken. Interessant hè? Zo heb ik veel geleerd van Erno Eskens, die in een lezing bij het Filosofisch Café in Sneek vertelde over zijn boek "Democratie voor Dieren" en de stelling op tafel legde om over te discussiëren. 

 

Er is ook onderzoek gedaan naar de woorden die je tegen planten zegt: als je een plant dag in dag uit "pest" en uitscheldt, en een plant van dezelfde soort in exact dezelfde omstandigheden dag in dag uit waardeert, dan groeit die plant uit tot een prachtig schepsel, terwijl de plant die gepest wordt doodgaat. En tot slot, zijn er mensen die het voor elkaar hebben gekregen om de trillingen die een boom uitzendt om te zetten in klanken. En wat blijkt: bomen communiceren via trilling (=klank) met elkaar. En als jij tegen een boom gaat praten, stopt hij met uitzenden van klanken. Hij is stil... Luistert hij naar je? Het lijkt er wel op! 

 

Sinds ik deze dingen heb ontdekt, oogst ik toch iets minder gemakkelijk een krop sla... Maar het maakt me ook heel nederig en dankbaar naar mijn omgeving. Dankbaar dat planten groeien en ik daarvan kan eten en leven. Dat mijn omgeving leeft, communiceert en tot bloei komt, dat is zo'n mooie spiegel voor me. Het laat me voelen en ervaren dat ik ook leef, en dat ik ook mag bloeien! Zo mooi als een bloem haar blaadjes uitvouwt en haar kleuren aan de wereld laat zien, zo is het gewoon bedoeld door God, of het Universum, of hoe je het fijn vindt om te noemen. Zo is het ook bedoeld dat ik bloei en dat jij bloeit! Laat je kleuren aan de wereld zien en straal, dat laat moeder Natuur mij dag in dag uit zien. Wat een schoonheid zie ik om me heen, in mijzelf en in jou. Dankbaarheid stroomt door mijn hart.